Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Ahmet Selçuk Maral, 2003 yılında Diyarbakır’da doğdu. Annesi konut hanımı, babası ticaretle uğraşan Ahmet’in 5 kardeşi var. Birinci ve ikinci sınıfı köy okulunda okuduktan sonra eğitim hayatına merkezde devam eden Ahmet, derslerinde gösterdiği başarılarla ailesini daima gururlandırdı. Altıncı sınıfta bursluluk imtihanını kazanmasının akabinde sekizinci sınıfta girdiği TEOG imtihanında fen lisesine girmeye hak kazandı. Başarılarla geçen lise eğitimi sonrasından üniversite imtihanına hazırlanmaya başlayan Ahmet birebir vakitte KPSS imtihanına da çalışıyordu. Ahmet’in babası oğlunun büyüyünce hekim olmasını çok istiyordu. Bu durum küçükken Ahmet’i de etkilemişti. Büyünce ne olacaksın dediklerinde ‘doktor’ karşılığını veriyordu. Ahmet babasını hayal kırıklığına uğratmayacak bu yolda emin adımlarla ilerleyecekti.
“Küçüklüğümden bu yana tıp okuyup hekim olmak istiyordum. Hayalim daima bunun üzerine konseyiydi. Birinci yıl üniversite imtihanında 27 bin sıralama yaptım. Bu sayı tıpa girmeme yetmedi. Bir yıl daha hazırlanmaya karar verdim. Gittiğim dershanede ise benimle birebir yazgısı yaşayan Mehmet Caner Bahçivancı ile karşılaştım.” – Ahmet Selçuk Maral
‘HEDEFİM TIP FAKÜLTESİNİ KAZANMAKTI’
Mehmet Caner Bahçivancı, 2003 yılında Batman’da doğdu. Annesi mesken hanımı, babası devlet memuru olan Mehmet’in 4 kardeşi var. Çocukluğunu Batman’da geçiren Mehmet ve kardeşleri, babalarının memur olması münasebetiyle bir mühlet Mardin’de kaldıktan sonra temelli yaşamak için Diyarbakır’a taşındı. Mehmet’in annesi ve babası eğitime çok değer veriyordu. Ablası matematik öğretmeni olan Mehmet’in ağabeyi ise inşaat mühendisiydi. Mehmet ise tabip olmak istiyordu. Birinci, orta ve lise eğitimini muvaffakiyetle tamamlayan Mehmet’in üniversitedeki maksadı tıpı kazanmaktı. Bunun için çalıştı lakin birinci yıl 85 bin sıralama yapması nedeniyle bir yıl daha imtihana hazırlanmak için dershaneye gitmeye karar verdi.
‘BİRLİKTE ÇALIŞIP 14 BİNE GİRDİLER
Ahmet ve Mehmet’in yolları tam da bu noktada kesişti. Ve tahminen de bir daha hiç ayrılmayacaklarından habersiz olarak arkadaş oldular ve birebir gayelere emin adımlarla ilerlediler. Yedikleri içtikleri başka gitmeyen iki genç, birlikte hazırlandıkları YKS imtihanında 14 bine girerek Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi’ne girmeyi hak kazandı. Gençler, üniversiteyi kazandıklarında okurken birebir vakitte çalışıp eğitim masraflarını karşılamak için birebir yıl KPSS’ye de hazırlandılar.
“Lise hayatımızda da yaz tatillerinde çalışan insanlardık. Bir biçimde harçlığımızı çıkarmayı, ferdi paramızı kazanmayı seviyor ve bu durumu destekliyoruz. Tıp Fakültesi 1. sınıfta okurken KPSS imtihanına girdik. Zira daima bu türlü bir hayalimiz vardı. Ahmet 85, ben 83 puan aldım. Dicle Üniversitesi’nin alım yaptığını fark ettik. Tıpkı hastanede hem eğitim almanın hem de işçi olarak çalışmanın rahat olacağını düşündük. Ahmet 3’üncü ben de 5’inci olarak alıma başvurduk ve sonrasında kabul edildik.” – Mehmet Caner Bahçivancı
‘AİLEMİZE YÜK OLMAK İSTEMEDİK’
Ahmet ve Mehmet’in aileleri hem çalışıp hem de tıp fakültesinde okumalarına sıcak bakmadı. Zira bu durumun çocuklarını zorlayacağını düşünüyorlardı. Esasen güç olanı başarmış tıp fakültesine girmişlerdi. Tek istedikleri çocuklarının güzel bir eğitim alıp, hoş bir hayat sürmeleriydi. Onlarla gereğince gurur duyuyorlardı. Bu nedenle de üzerlerine ne düşüyorsa yapmaya hazırlardı. Lakin iki genç, hem okul hem de işi birlikte götürebilecekleri konusunda ısrar ediyor ve ailelerine yük olmak istemiyorlardı.
Anne ve babalarını ikna etmeyi başaran Ahmet ve Mehmet, 15 Haziran’dan bu yana eğitim gördükleri Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanesinde paklık işçisi olarak çalışmaya başladı. “Eylül ayından itibaren de okulumuzun ikinci periyodu başladı” diyen Ahmet, “Şu an derslerle işi beraberinde götürmeye çalışıyoruz” dedi. Hastanedeki hocalarının bu durumu şaşkınlıkla karşıladığını söyleyen Mehmet, “Okuduğumuz kısmın ne kadar güç olduğunu bizden daha düzgün biliyorlar. Hocalarımız, ‘İş ile okulu nasıl birlikte yürüteceksiniz? Size nasıl yardımcı olabiliriz?’ biçiminde yaklaşımlar sergilediler. Arkadaşımla hem işi hem de eğitimi birlikte yürütebileceğimize inandık. Belki tek başıma olsaydım ya da arkadaşım tek başına olsaydı buralara kadar gelmemiz çok daha güç olabilirdi” dedi.
BEYAZ ÖNLÜĞÜ ÇIKARIP İŞ KIYAFETLERİNİ GİYİNİYORLAR
Dicle Üniversitesi’ndeki derslerinin 8-8 buçuk üzere başladığını söyleyen Ahmet, “Derslerimiz en geç saat 16.00’ya kadar bitiyor. Sonrasında hastanedeki işimiz başlıyor. Gece vardiyasında çalışıyoruz. Yani beyaz önlükleri çıkarıp, iş kıyafetlerimizi giyiniyoruz. Molalarımızda ve haftalık tatillerimizde de ders çalışıyoruz. Fakülteyi güzel bir ortalamayla bitirmek istiyoruz. Şimdiden kısım seçme heyecanımız başladı” diyerek seçtikleri kısımların en yeterli hekimlerinden olmak istediklerine vurgu yaptı.
BAŞARILARININ SIRRI NE?
Peki, hem Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazanan hem de KPSS’de yeterli bir puan alarak tıpkı fakültenin hastanesinde paklık çalışanı olarak işe başlayan gençlerin muvaffakiyetlerinin sırrı ne? Ahmet ve Mehmet bu soruyu şöyle cevapladı:
“İyi bir etraf ve güzel bir arkadaş başarıyı beraberinde getiriyor. Bizim bulunduğumuz etraftaki bütün arkadaşlarımız ya tıp ya da mühendislik fakültelerini kazandı. Yani çalışan, azmeden ve düşünebilen bir arkadaş ortamı bizim başarımızdaki en değerli ögelerden. Ailelerimizde bizi maddi ve manevi olarak çok destekledi. Biz de çalışıp azmedince muvaffakiyet peşimizi bırakmadı.”
GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GENEL
06 Aralık 2024GÜNDEM
06 Aralık 2024MAGAZİN
06 Aralık 2024MAGAZİN
06 Aralık 2024MAGAZİN
06 Aralık 2024MAGAZİN
06 Aralık 2024MAGAZİN
06 Aralık 2024GÜNDEM
06 Aralık 2024EKONOMİ
06 Aralık 2024