Anneyle babayla arkadaş olunmasının gerçek olduğunu düşünmüyorum. Bir ölçü doğal ki olabilir fakat arkadaş öteki bir şey. Fazlası kavram karmaşasına masraf. Anneme söylediğim bir şeyi babamdan, babama söylediğim bir şeyi annemden duymamışımdır, harikalar. Bu saatten sonra olabilirse, onlar üzere ebeveyn olmak isterim. Anne olmak çocukluğumdan beri istediğim bir şeydi. Daima çok istedim lakin olmadı. Yaşadığım alakalara baktığımda, kimseyi suçlamak için de söylemiyorum; kimi şeylerin yolunda gitmeme ihtimalini öngörüp, sadece yalnızca istiyorum diye çocuk yapmadım.

Yaşamıyordum, büyük oranla yaşamıyordum. Neden? Eski evliliklerime de gidebiliriz. Hakikat yolda olmadığına inandığım bir şeyden daha evvel vazgeçebilirdim. Ayıp olmasın ya artık, o kadar da adım attık diye vazgeçmedim. Tahminen de son sekiz yıldır kendi doğrularımla yaşıyorum. Artık kimseye verecek bir hesabım yok, bu benim hayatım. Kimseye kötülüğüm yok, bu kararı ben verdim diye yaşıyorum hayatı.

Sözümün çarpıtıldığı, farklı mana çıkartılmaya çalıştığı bahislerin hiçbirine yanıt vermem. Kim ne anlamak istiyorsa onu anlayacaktır. Ama çok uzayıp gitmiş olan ve maalesef yalnızca beni ilgilendirmeyen bir bahse açıklık getirmek isterim. “Ayıp olmasın diye evlendim” üzere bir cümle kurmadım. Anlatmaya çalıştığım bahiste sözlerimi yalnızca magazinsel olsun diye çarpıtan her kimse asıl ayıp edendir.Kaldı ki beni biraz olsun seyretmiş, tanımış, röportajımı izlemiş kimse bu türlü bir cümle kurduğuma inanmaz. Esasen programı izleyenler ne anlatmaya çalıştığımı anladılar. Bugüne kadar kimseyle kelam savaşına girmemiş, boşandığı vakit dahi tek söz etmemiş biri olarak yıllar geçtikten sonra mı konuşacağım? Yapmayın rica edeceğim.Dinlemeden, izlemeden ve olağan anlamadan, yalnızca manşet üzerinden yorum yapanlar var. Yapmayın, evvel anlayın. Elbette sevmek mecburiyetinde değilsiniz, hürmetimizi yitirmeyelim. Güzel günler…