0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Mısır’da ailesini bırakıp gayeleri için Türkiye’ye gelen Adem Asil, Avrupa ve Dünya şampiyonu unvanlarının yanına bir de olimpiyat şampiyonluğunu eklemek istediğini söylerken, bu branşa nasıl başladığını, ülkemizdeki ahenk sürecini MİLLİYET’e anlattı.

– Evet Adem, Paris’e az bir vakit kaldı. Mühlet azaldıkça neler hissediyorsun?

“Paris… Her geçen dakika heyecanım artıyor. Olimpiyatların farklı bir havası var. Yarışmaktan öte o atmosferi yaşamak bile unutulmaz bir deneyim. Sportmen olarak orada olmak ise sahiden apayrı. Birinci olimpiyat deneyimimi Tokyo’da yaşamıştım. Pandemi nedeniyle kısıtlı bir olimpiyattı lakin ona karşın etkilenmiştim. Paris’te tüm kentin yaşadığı bir olimpiyat olacak. Tokyo’da madalyaya yaklaşmıştım. Yaptığım atlayış yeterliydi ancak elimi yere değdirmemle bahtımı kaybettim. Bunu şöyle açıklayabilirim: Aldığım madalyayı kendi ellerimle geri verdim. Natürel, daima hoş anılar biriktiremiyorsunuz. Kaçan madalyaya üzüldüm lakin benim için değerli bir deneyim oldu. Aksiliklere fazla takılmamak gerekiyor. Ne kadar takılı kalırsanız bu durum sizi geri çeker. Elbette koleksiyonumda eksik olan olimpiyat madalyasını almak istiyorum. Sakatlığıma karşın çok çalışıyorum, emek veriyorum. İnşallah emeklerimin karşılığını alacağım.”

– Öteki ülke ismine yarışan sportmenler geçiş devrinde zorluk yaşamış, makul bir müddet müsabaka bahtı bulamamıştır. Sen de bunları yaşadın mı?

“Geçmiş devrinde zorluklar yaşamadım desem, dürüst karşılık vermiş sayılmam. Elbette yaşadım. Türkiye’ye geldiğimde şimdi 18 yaşındaydım. 18 yaşında ailemden, doğduğum yerden ayrılıp maceraya atıldım. İşim kolay olmayacaktı. Alışma sürecinde zorluklar yaşadım ancak buradaki herkes bana çok yardımcı oldu. Federasyon liderimiz, hocalarım, grup arkadaşlarım… Hepsi beni aileden biri olarak gördü. Bu da alışma süremi minimuma indirdi. Kurallar gereği 2 yıl yarışamadım. Fakat bu devri sıkı idmanlarla geçirdim. 2 yılın sonunda da neredeyse katıldığım her yarıştan madalyayla döndüm.”

– Ulusal ekip olarak çok güzel bir ahenginiz var. Buraya geldiğinde ahenk süreci seni zorladı mı?

“Uyum sürecimi süratli geçirmemin sebebi buradaki beşerler. Liderimizden hocalarımıza, kadro arkadaşlarımdan tüm takıma sonsuz teşekkürlerimi iletmek istiyorum. Buraya geldiğim birinci günden itibaren beni yalnız hissettirmediler. Elbette burada özel parantezi ekip arkadaşlarıma açmam gerekiyor. Her günümüz tesiste birlikte geçiyor. Hem tesiste hem dışarda beraberiz. Onlar benim buradaki ailem. Bir meselem olduğumda daima yanımdalar. Bu mevzuda çok şanslıyım.”

– Mısır’da bir numaraydın. Buraya geldiğinde karşına şampiyonlar çıktı. Bu senin muvaffakiyetlerinin gelmesini hızlandırdı mı?

“Hiçbir muvaffakiyet size altın tepside sunulmaz. Gidip o başarıyı almanız gerekir. Beşerler o vakit size hakikaten hürmet duyar. Buraya geldiğimde çok daha farklı isimlerle kürsü yarışına gireceğimi biliyordum. Bu durum beni motive eden nedenlerden biri oldu. Çabayı, argümanlı olmayı seviyorum. Kendi potansiyelimin, neler yapabileceğimin farkındayım. Çok çalıştığımda ve hayallerime inandığımda o madalyaları alabileceğimi biliyordum. Çok şükür ki şu ana kadar o denli oldu. Daima daha da yeterli olmak istiyorum. Tahminen de bu nedenle en güzellerin ortasında, en uygunlardan biri oldum.”

“NE KADRO DEĞİL Mİ?”

– Ferhat Arıcan, İbrahim Çolak, Ahmet Lider ve sen… Cimnastikte yeni bir sayfa açtınız. Bu akımı başlatmak nasıl bir his?

“Ne kadro değil mi? Bu saydığın isimlerin hepsi Türk cimnastiği için çok değerliler. Bu grupta olimpiyat madalyası var, dünya ve Avrupa şampiyonluğu var… Çok özel bir ekip olduğumuzu düşünüyorum. Sizin de dediğiniz üzere cimnastikte yeni bir sayfa açtık. Bu kadroya bir dünya şampiyonluğu ve 2 Avrupa şampiyonluğuyla dayanak vermek kusursuz bir gurur. Son Dünya Şampiyonası’nda bir kere daha tarih yazdık. Paris’te, tarihimizde birinci defa grup olarak uğraş edeceğiz. Bu ekibin, öykümde özel bir yeri olacak. Umuyorum ki Paris’te yeni bir tarih yazarız.”

“ALDIĞIM MADALYALI ELİMLE GERİ VERDİM”

– Tokyo 2020’deki atlama masasındaki serin… Başkandın, sonra yanılgı geldi. O kısa süreyi anlatabilir misin?

“Hala aklımda o anlar. Ancak asla oraya takılı kalmadım. Evet, üzüldüm ancak oraya takılacak kadar vaktim yok. Kıymetli olan gerekli dersleri çıkarıp yola devam etmek. Atlama masası finallerine düzgün bir giriş yaptım. Madalyaya yakındım. Atlama masasında iki atlayış yapılıyor ve ortalaması alınıyor. Birinci atlayışımdan sonra liderliği aldım. Her şey hoştu. Cimnastik o denli bir sporki ufak bir kusurunuz madalyayı kaybettirebiliyor. Ben de bunu acı biçimde deneyim ettim. İkinci atlayışımda bitirişte elim yere değdi. Adeta aldığım madalyayı elimle geri verdim. Kolay değil, olimpiyatlardan bahsediyoruz. Sporun doruğu. Bu kadar yaklaşmışken kaçırmak beni üzdü. Yaşadığım tek baskı kendime uyguladığım baskıydı. Evet, kendimi eleştirdim fakat bunu uzatmadım ve sonraki amaçlarıma odaklandım.”

– 2021’de açılışı bronz ile yaptın, sonra madalyanın rengi 2022’de altın oldu. O geçiş sürecini bir de senden dinleyelim…

“Bu geçiş süreci planlıydı. Ben potansiyelimin farkındaydım. 2021’de perdeyi bronz madalyayla açtık. 2022’de Liverpool’a altın için gittim. Gerçek maksadım kürsünün en üst basamağıydı. Bunu yapabileceğimi biliyordum. Halka aletine çıktım ve istediğim seriyi yaptım. Aslında serim bittiğinde fevkalade bir sevinç yaşadım. Sonuçlar açıklanmasa da kazandığımı biliyordum. O an bir his patlaması yaşadım. Bu denli yıl verdiğim emek, yaşadığım zorluklar… Hepsi gözümün önünden geçti. Artık dünya şampiyonuydum. O anlarları asla unutmayacağım.”

– Bu sene düzenlenene son Türkiye Şampiyonası’nda şanssız bir sakatlık yaşadın. Sonrasında şampiyonu unvanıyla gittiğin Dünya Şampiyonası’ndan madalyasız döndün. O süreci anlatabilir misin?

“Maalesef her vakit işler planladığınız üzere gitmiyor. Döneme yeterli bir grafikle girmiştim. Antalya’da düzenlenen Avrupa Şampiyonası’nı olağanüstü geçirdim. Kendi seyircimiz önünde halka aletinde ve genel tasnifte şampiyon oldum. Benim için olağanüstü bir deneyimdi. Tüm salonda harikulade bir coşku vardı. Lakin ortada o planlar bozulabiliyor. Geçtiğimiz ağustos ayında gerçekleşen Türkiye Şampiyonası’nda şanssız bir sakatlık yaşadım. Hala rehabilitasyon sürecim devam ediyor. Şimdi 100’de 100 performansıma ulaşabilmiş değilim. Dünya şampiyonasında da sakatlığım devam ediyordu lakin ekip arkadaşlarımı yalnız bırakmak istemedim, içime sinmezdi. Orada mükemmel bir uğraş vererek olimpiyat biletini aldık. Paris’e daha hazır gideceğim.”

“CİMNASTİK BENİM İÇİN BİR OYUNDU”

– Çocuk yaşta spor disiplinine kavuşmak zordur. Birinci vakitler zorlanmadın mı? Yani ‘arkadaşlarımla oynasam daha yeterli olur’ demedin mi hiç?

“Cimnastik, başlarda benim için oyundu aslında. Her an oynamak istediğim bir oyun. Hani sokakta arkadaşlarınızla oynar ve asla konuta girmek istemezsiniz, girdikten sonra da sonraki günü beklersiniz ya, işte o denli. O yüzden daima disiplinli oldum. Bir şeyi severek yaptığınızda disiplin beraberinde geliyor. Doğal ki ortada sıkıldığım oldu. Bilhassa başaramadığımda bırakmak istedim fakat bırakmadım. İnsan fedakarlıkları kadar başarılı olur. Şayet bir amacınız varsa sonuna kadar gitmeniz gerekiyor.”

“HİÇBİR VAKİT VAZGEÇMESİNLER”

– Son olarak bu spora başlayacak çocuklardan, ailelerinden birçok bildiri alıyorsundur. Onlara bir iletinin var mı?

“Ne kadar sıkıntı koşullarla karşılaşsalar bile çalışmaktan vazgeçmesinler. Sahiden emek verdiklerinde o hayal er ya da geç gerçekleşecek. Bundan emin olsunlar. Çok çalışmanın karşısında kimse duramaz. Aileler de her vakit çocuklarının yanında olsunlar. Muvaffakiyet birden fazla vakit bir grup oyunudur ve bu ekiplerden en değerlisi ailedir.”

– Seni cimnastiğe başlatan ne oldu? Ne üzere zorluklar yaşadın?

“Bu başlı başına bir öykü. Toplumsal medyamda benim öyküm hashtagini kullanıyorum. Zira bir öyküm var. Mısır’da dünyaya geldim. Cimnastikle abim sayesinde tanıştım. Abim benden üç yaş büyük. O idmana giderken, beni de alıyordu. Aslında başta eğlenmek için gidiyordum. Bu cümbüşün hayatım olacağını bilmiyordum. Abim 14, ben 11 yaşındayken birlikte yarışıyorduk ve rakiptik. Sonra abim önemli bir sakatlık geçirdi ve bırakmak zorunda kaldı. O sıralarda, benim cimnastikteki yolum ciddileşmeye başladı. Salona gitmek, imkansız üzere görünen hareketleri yapmak bana zevk veriyordu. 13-14 yaşlarımda Mısır’da ulusal ekibe seçildim. Orada bölgesel muvaffakiyetler elde edebilirdim ancak çıtayı yükseğe koymak için atak yapmam gerekiyordu. 2017’de Türkiye’ye gelmeye karar verdim. Ve artık dönüp baktığımda, hakikat seçim yapmışım diyorum.”

– Türkiye’ye gelme periyodunda öteki bir ülkeden vatandaşlık teklifi aldın mı? Aldıysan neden Türkiye’yi seçtin?

“Dürüst olmak gerekirse farklı ülkeler beni istedi. O devirde gelecek vaadeden bir atlettim. Mısır’da değerli başarılarım vardı ancak gayem daha büyüktü daima. Amaçlarımı Mısır’da gerçekleştirmem zordu. Orada zati en düzgün isimlerden biriydim. Artık yeni bir meydan okumaya gereksinimim vardı. Kendi limitlerini zorlayan ve daha uygununu arayan bir sporcuyum. Türkiye ile görüştüğümde kendimi konutumda hissettim. Yaklaşımları, federasyonun amaçları… ‘Tamam hakikat yerdeyim’ dedim. O devirlerde Türkiye cimnastiğin yükselen yıldızıydı. Ben de bu öykünün bir modülü olmak istedim. Türkiye serüvenim şu ana kadar daima başarılarla dolu.”

– Pekala Türkiye’ye gelişinle hayatında neler değişti?

“Her şey. Türkiye’ye, ailemi geride bırakıp geldim. Ailemi, meskenimi, arkadaşlarımı, doğup büyüdüğüm kenti… Bu 18 yaşında bir çocuk için güç bir durum. Ailemi 6 yıl sonra birinci kere bu yaz gördüm. Buraya geldikten sonra adaptasyon sürecimde zorlandım lakin daha evvel de bahsettiğim üzere grup arkadaşlarım çok dayanak oldular.”