0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

İlker Çatak’ın yönettiği ve Almanya’nın Oscar aday adayı olarak seçilen ‘Öğretmenler Odası’, dönemin en heyecan veren işlerinden biri olmayı başarıyor. Direktör Çatak, kağıt üstünde kolay üzere gözüken bir mevzuyu otorite, sansür, güç, göçmenlik, kabahat, şiddet ve adalet üzere kavramlar eşliğinde minimal ve yaratıcı dokunuşlarla ele alarak unutulmaz bir sinemaya imza atıyor…

73’üncü Berlin Sinema Şenliği’nin kapalı cevherlerinden biri olan Alman sineması ‘Das Lehrerzimmer / The Teachers’ Lounge’ yani Türkiye’deki ismiyle ‘Öğretmenler Odası’, geçtiğimiz günlerde Filmekimi sayesinde İstanbullu izleyicilerle buluştu. 96’ncı Akademi Ödülleri’nde Almanya’nın Oscar aday adayı olarak seçilen sinemanın direktör koltuğunda oturan isim ise İlker Çatak. Direktörün filmografisinin bugüne kadarki en güçlü halka olmayı başaran ve ‘En Düzgün Memleketler arası Film’ kolunda Almanya’ya ‘en makûs adaylık’ getirmesi beklenen ‘Öğretmenler Odası’, güçlü rejisi, tıkır tıkır işleyen senaryosu, nefes kesen temposu, Leonie Benesch’in tek sözle nefis oyunculuk performansı ve sıradan üzere gözükse de aslında her geçen saniye içinde giderek daha da dev bir sinemaya dönüşmesi sebebiyle son yılların en güçlü üretimlerinden biri. Aldığı övgüleri sonuna kadar hak eden ‘Öğretmenler Odası’, Polonya’dan ‘yarışmaya dahil olan’ idealist bir öğretmenin, Alman sistemi içerisinde muhtemel bir güç durum karşısındaki tavrını ele alıyor ve bunu yaparken de öğretmen-öğrenci üzere aslında bugüne kadar epey ‘çiğnenmiş’ örnekleri kullanarak daha evvel pek de yakalanamamış bir ‘dallanıp budaklanma’yı gözler önüne seriyor. Neredeyse kusursuza yakın bir iş ortaya koyan İlker Çatak, bilhassa de otorite, sansür, güç, göçmenlik, hata, şiddet ve adalet üzere kavramları izleyicinin nefesini kesecek biçimde harmanlayarak minimal ve güçlü bir sinemaya imza atıyor.

Tüm kaosa karşın bir tahlil yolu var mı?

Berlinale’de bu yıl Panorama kısmında gösterilen ‘Öğretmenler Odası’nda kendini işine adayan, idealist öğretmen Carla Nowak’ın yeni lisesinde başına gelen bir olayı bahis alıyor. Kelam konusu okulda yaşanan hırsızlıklara karşı öbür öğretmenlerle birlikte hareket etmek yerine ferdi bir tahlil yolu geliştirmeye karar veren Carla’nın bu seçimi işlerin giderek karmaşıklaşmasına sebep olurken öbür yandan da pek çok büyük sıkıntı bir ortaya geliyor ve iç içe geçerek mevzuyu hem karmaşıklaştırıyor hem de her birinin derinine inerek değerli tespitler, tenkitler ve soru işaretleri bırakıyor. Katı eğitim sistemi ve kurallar altında dümdüz bir çizginin haricinde farklı renklerin ya da seslerin de dahil olmaya çalıştığı bu kaos, karakterin idealist tavrını devam ettirmesiyle birlikte kalp-beyin ortasındaki istikrar misyonundaki mümkün tahlil yolunu da masaya yatırıyor, makus senaryoda nelerin yaşanabileceğini çıtlatırken “Tüm kaosa karşın bir tahlil yolu var mı?”nın da yanıtını aslında kapalıdan saklıya veriyor. İlker Çatak’ın bu noktadaki en büyük başarılarından biri de Carla karakterini kusursuzlaştırmadan, kusurlarıyla karşımıza çıkarması ve kusur yapabilmeyi göze alabilecek kadar idealist bir tavır sergilemenin altındaki niyeti bilhassa de final sahnesinde göstermesi.

‘Sistemin zayıf noktalarına eleştiri’den çok daha fazlası

‘Öğretmenler Odası’, bazılarınca ‘düşük’ bulunan final sahnesinde ise mevzuyu değişik bir noktaya çekerek bütün sinema boyunca yanıtına odaklanılan kabahatin kim ya da kimler tarafından yapıldığının bir kıymet teşkil etmediğini, yalnızca buna odaklanılan bir sistemin çıkmaz sokaklara sapacağını, asıl değerli olan hatanın tercih edilmesindeki ‘motivasyon’ olduğunu vurguluyor. Bu noktada muazzam bir ‘idealizm çarpışması’ yapması ve kimilerine sönük gelse de aslında bir o kadar da mizahi dozu yüksek ve görkemli finaliyle mevzuyu cürüm ve şiddete kadar taşıyabilen, idealizm çarpışmasında pasifist ve aktivist tavrı birebir noktada buluşturarak yol hatırlatması yapan İlker Çatak, bütün bunları bir epey minimalist ve tıkır tıkır yaparak da önemli bir direktörlük başarısına imza atıyor. Bütün bir sinema boyunca adeta nefesini tutan izleyici, son derece gerekli olan ‘gerilim’in sonunda iki son derece kararlı karakteri hem bir ortaya getirip hem de ‘alışveriş’ sonrasında ayırarak aslında en çok söylemek istediği şeyi Marvin Miller’ın harikulâde besteleri eşliğinde içinden ve dışından düşünüyor, ölçüyor ve tartıyor… Yaratıcılığı sayesinde sadece bir ‘sistemin zayıf noktalarına eleştiri’den çok daha fazlası olmayı başaran ‘Öğretmenler Odası’, direktör İlker Çatak’ın bundan sonra çıtayı daha da yükseğe taşıyacağını müjdeleyerek sinema aşıklarını heyecanlandırmak için çok kâfi, dönemin en parlak sinemalarından biri.

twitter.com/mayksisman
instagram.com/mayksisman
youtube.com/mayksisman
can.sisman@milliyet.com.tr