0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

PISA sonuçlarıyla ilgili çok farklı değerlendirmeler var.

Kimi çok başarılıyız diyor kimi de yerin tabanına sokuyor.

Uluslararası kıyaslamalı değerlendirmeler elbette çok değerli lakin çok daha kıymetli olan asıl biz kendimizi nasıl görüyoruz?

Onların çok berbat ya da çok düzgün dedikleri alanlarda o denli olmadığımızı tekraren test ettik. Bu hususta başta PISA olmak üzere çabucak herkesin olaya şaşı baktığını rahatlıkla söyleyebiliriz.

Eğitimde artılarımız da çok, eksilerimiz de.

Her birini başka farklı kıymetlendirmekte fayda var.

Daha da değerlisi her ülkenin öncelikleri ve eğitimden beklentileri birbirinden çok farklı.

Örneğin pek çok Avrupa ülkesinde son 50 yılda tek üniversite dahi açılmamışken, bizdeki üniversitelerin 10’da 9’u son 50 yılda açıldı.

Neden?

Onlar diplomaya ziyadesiyle doydu, bizdeki bu açlık ise çok daha uzun yıllar devam edeceğe benziyor…

İşsizler sıralamasında, üniversite mezunları en dorukta yer alırken, üniversite müracaatlarında çabucak her yıl yeni bir rekorun kırılması bu yüzden.

Bizimle muadil nüfusa sahip OECD ülkelerinin birçoğunda üniversiteye başvuran, üniversiteye giden ve üniversiteden mezun olan kişi sayısı, bizim çok gerimizde.

Neden mi?

Üniversite diploması onlar için “olmazsa olmazlar” ortasından olmaktan çoktan çıktı da ondan.

Okuduğunu anlamadan fen ve matematikteki muvaffakiyet sıralarına gelinceye kadar çok farklı detay kelam konusu. Yorumlar da olaya nereden baktığınıza nazaran değişiyor…

Bu araştırmaya yönelik çok farklı bir noktaya dikkat çekmek istiyorum.

İşte çok enteresan bir tespit:

OCED ülkeleri ortasında, hayatta başarılı olmak için çok çalışmanın kıymetli olduğunu düşünenlerin oranı en düşük Türkiye’de!..

Çarpıcı hem de çok çarpıcı bir sonuç.

Türkçe, fen, matematik yerine asıl buna “eyvah eyvah” demeliyiz.

Sınav odaklı eğitim sistemimizde tüm altyapı bu üç derse nazaran düzenlenmişken fakat en tabanlarda kendimize bir yer buluyor olmamızın elbette onlarca münasebeti vardır lakin “çok çalışmayı” bir angarya olarak görmenin ne münasebeti olabilir ne de mazereti.

Rahmetli Sabancı, başarılı olmanın sırrını soranlara, “Çalışmak, çalışmak, daima daha çok çalışmak” yanıtını verirdi.

Bırakın onu ve bizi, dünyanın neresine giderseniz gidin, hayatın rastgele bir alanında başarılı olmuş, doruğa tırmanmış kime sorarsanız sorun, muvaffakiyetinin sırrının “çok çalışmak” olduğunu söyleyecektir.

Elbette bahtın, torpilin, paranın, etrafın, bayan ya da erkek olmanın, etnik kökenin ve daha pek çok etkenin muvaffakiyete giden yolda o denli ya da bu türlü bir katkısı olmuştur lakin şayet o dış etkenleri “çalışma” ile taçlandıramazsanız kalıcı olması mümkün değildir.

Hiç uzaklara gitmeden yakın etrafınıza bir göz atın kâfi, ziyadesiyle örnek görebilirsiniz…

Kafamız neden karışık?

Ne oldu da “Hayatta başarılı olmak için çok çalışmanın o kadar da değerli olmadığı” noktasına geldik?

Ortada bir itimat erozyonu olduğu kesin.

Başarıya giden süreçte çok çalışmanın, eğitimin, donanımın, liyakatin değil de başka etkenlerin daha tesirli olduğunu düşündüren nedir?

Eminim ki çabucak herkes onlarca örnek verecektir.

Haksızlar mı?

Kesinlikle hayır!

İşte bize “eyvah eyvah” dedirten de budur.

Akademik dersleri bugün olmasa da yarın öğrenebilirsiniz ancak şayet çocuklarımızı “Çok çalışmanın kime ne yararı oldu da bana olsun ki” noktasına getirdiysek, bunun geri dönüşü yoktur.

Ne yapıp edip bu yanlış algıyı yerle bir etmeliyiz.

Bundan bu türlü eğitimdeki birinci önceliğimiz de imtihanlar değil bu olmalı.

Yoksa ne bireyler olarak ne de ülke olarak çalışmadan hem de çok çalışmadan bir yere varmamız mümkün değil.

Özetin özeti: Çalışmak en büyük ibadettir, çalışmak en büyük fazilettir, çalışmak en büyük mutluluktur. Bunun aksini düşündüren herkese “yuh” olsun!..